وقتی به اسم تو میرسم

                     تمام درخت ها

                          شکوفه می کنند

                                      هوا از قرنطینه زمستان می رهد

                     رنگ ها تا بلندای آسمان قد میکشند

                               و پرنده ها بر شانه های ما

                فقط از عشق می خوانند

     سلام بچه ها

امروز روز شنبه ست... این هفته هفته ی خوبی به نظر میاد... من که خوشحالم، آخه از روز دوشنبه به بعد دفتر تعطیله تا روز جمعه... بخاطر اینکه روز دوشنبه روز عرفه وروز سه شنبه عید قربانه و سه روز هم تعطیلی داریم اینجا... خیلی خوشحالم که این عید هم در کنار همسر و خانواده خوبم هستم...

روز پنجشنبه با بابا رفتیم سمت خونه، قرار بود مادرا رو به نوبت از خونه برداریم و بریم بازار، آخه محمد بازم زنگ زد که جایی بند مونده و نمیتونه بیاد، خیلی ناراحت شدم اما خوب کاری نمیشد کرد، وقتی رسیدیم خونه ی محمد اینا فهمیدیم جز زهرا هیچکی خونه نیست... هرچی هم به گوشی مادر زنگ میزدیم جواب نمیداد، خلاصه بابا گفت واسه امروز دیگه دیر شده خرید و بندازین فردا، منم چیزی نگفتم و راضی بودم چون محمد هم نبود... ولی وسطای میوه خوردن مون یه دفعه مادر زنگ زد که دخترم بیا سر کوچه من منتظرتم... با بابا و زهرا و مریم راه افتادیم از راه نقاش رفتیم سر همون کوچه ای که مادر منتظر بود..

به مادر خودم هم زنگ زدم که بیاد همونجا، خلاصه مادرا رو بعد چند دقیقه پیدا کردیم و همگی سوار شدیم... فکر میکردم میریم کوته سنگی اما یه دفعه مادر به بابا گفت کنار بهارسراب نگهداره، تعجب کردم اما چیزی نگفتم، داخل چندتا دکان طلافروشی رفتیم، ولی چیز خوبی پیدا نشد، مادر پرسید چی میخوای دخترم؟ گردنبند یا گوشواره؟ منم که قبلا با محمد درباره ش حرف زده بودم، گفتم گردنبند... مادر هم خندید و وقتی دیدیم اونجا چیزی پیدا نمیشه، رفتیم سوار ماشین شدیم، مادر گفت بریم کوته سنگی اینجا چیز خوبی پیدا نمیشه... تو راه بابا همه ش شوخی میکرد، اصلا ار سر صبح پرانرژی بود و خندون، ولی جای محمدم خیلی خالی بود...

کوته سنگی بخاطر خرید عید خیلی شلوغ بود بخاطر همین بابا ماشین و یه کوچه خلوت پارک کرد و بعدش همگی پیاده رفتیم طرف مارکیت ها.. تو راه بابا همه ش عقب تر از همه راه میرفت و مادر هم جلوتر از همه... خودمو عقب انداختم تا رسیدم پیش بابا... بهش گفتم بابا چرا عقب افتادی نمیبینی خانومت چقدر جلوئه... برو جلو... بابا خندید و گفت جام خوبه... ولی یه چند دقیقه بعد دیدم رفت کنار مادر و بعد از اون هم دوشادوش مادر راه میرفت... خلاصه اولین دکان طلافروشی که رفتیم یه گردنبند و که خیلی قشنگ بود با سلیقه مادرم و خودم انتخاب کردیم... راستی یادم رفت بگم که قبل حرکت مون طرف کوته سنگی محمدی زنگ زد که منم میام همونجا... خیلی خوشحال بودم چون وقتی داشتیم گردنبند و انتخاب میکردیم محمد هم رسید...

گردنبند خیلی ظریف بود و زنجیر قشنگ همراه با قلب های کوچولو داشت، قیمتش هم 19300 افغانی بود... گرون بود... ولی مادر خریدش... خیلی خوشحال بودم..  اما وقتی به محمد نگاه کردم دیدم اخم کرده و حتی بهم نگاه هم نمیکنه... دلم ریخت... گفتم چی شده... چرا محمد ناراحته؟ چند دقیقه دستم و گرفت اما انقدر ناراحت بود که نتونستم بپرسم چی شده... وقتی داشتیم میرفتیم طرف یه مارکیت دیگه، محمد دستمو ول کرد و گفت میخواد بره دفتر کمی کار داره... خیلی ناراحت شدم، بغضم و خوردم و هیچی نگفتم... چهره محمد خیلی گرفته بود...

محمد که رفت ذوق و شوق من هم با خودش برد... تو راه برگشتن بابا یه عالمه جواری(بلال) خرید و مادر هم دو بسته بادام خشک، منم یه بار به محمد زنگ زدم که چرا ناراحت بودی اما انقدر خیابون شلوغ و پرسروصدا بو که هیچی نشنیدم... فقط فهمیدم گفت یک ساعت دیگه میام خونه... توی ماشین که نشستیم بازم شیطنت بابا گل کرده بود و همه ش میخندید... جواری ها رو خوردیم و خندیدم... اما فکر من بدجور مشغول بود... بابا مریم و خونه عمو اینا رسوند و بعدش همگی با اصرار من رفتیم خونه ما... مهدی هم نیم ساعت پیش خونه مون اومده بود، خدیجه جووووووووونم برنج و گلپی پخته بود که بوش همه جا رو گرفته بود، 

نیم ساعت بعد محمد هم اومد، اما هنوز چهره ش گرفته بود... حتی مثل همیشه بهم سلام نکرد، منم دیگه اخمام رفت توهم... چرا اینطوری میکرد... ؟ خلاصه شام و کشیدیم و سر سفره با خنده و شوخی خوردیم... محمد هم کمی سرحال اومده بود و میخندید... ولی هنوز میفهمیدم که ته دلش یه چیزی هست... بعد از شام چای خوردیم و بعدش قرار شد گردنبند و مادر با خودش ببره و روز عید برام بیاره...

وسط صحبتا یه دقعه محمد از باباش پول گرفت و گفت که میخواد بلیط بگیره... دلم ریخت... فهمیدم علت ناراحتیش چی بوده... قرار بود بره... ولی چند روزش و نمیدونستم... بغضم گرفت... دیگه نتونستم خوب بخندم... بعد از رفتن بابا اینا، محمد دستمو گرفت و گفت عزیز یه دقیقه بیا این اتاق میخوام یه چیزی بگم... باهم رفتیم اون یکی اتاق و با بغض بهش گفتم: چیه...؟ میخوای بری؟ چشاش گرد شد و با تعجب گفت تو از کجا فهمیدی؟ منم گفتم خوب وقتی گفتی بلیط میخوای فهمیدم.... خندید و بعدش من دیگه نتونستم گریه مو کنترل کنم... تو بغلش گریه کردم... بهم گفت عزیزم توروخدا گریه نکن... بخدا یه روز میرم و برمیگردم... باشه؟ اینو که گفت دلم آروم گرفت... سرم و تکون دادم و آروم شدم... تمام شب که باهم تو اون یکی اتاق دراز کشیدیم کلی بوس کردیم همدیگه رو.... دلم نمی اومد ازش جدا بشم... حتی یه روز... پروازش ساعت 6 صبح بود و باید ساعت 4 صبح میرفت... نمیدونم چرا همیشه باید روزای جمعه مون به یه دلیلی خراب میشد... ساعت که 4 شد، محمد به دوستش زنگ زد که با ماشینش بیاد دنبالش و ببرتش فرودگاه... بعدش کلی باهم عشقولی شدیم، اصلا دلش نمی اومد ازم جدا بشه... همه ش میگفت عزیزم مواظب خودت باش، و شبش هم بهم پول داده بود که برم برای خودم یه چیزی بخرم... بعدش دوستش زنگ زد که بیا سر کوچه منتظرتم...

خلاصه لباساشو پوشید و بعدش با دلتنگی زیاد صورتم و بوسید، قرآن و بالای سرش گرفتم و اون قرآن و بوسید و بعد از زیرش رد شد، یه کاسه آب هم پر کردم و تا دم در باهاش رفتم، هوا خیلی سرد بود...همه ش میلرزیدم، دم در بغلم کرد و حسابی سفارش کرد که مواظب خودم باشم... وقتی رفت آب و پشت سرش ریختم... خیلی دلم براش تنگ میشد... برگشتم و رختخوابا رو جمع کردم و نمازم و خوندم و بعدش نشستم دعای ندبه خوندم... دلم پر بود... نمیدونم چرا...

ساعت 8 از خواب پا شدیم، محمدمون دیشب با مهدی رفته بود خونه شون و صبح زود ساعت 8 رسیدن خونه، با سروصدای اونا از خواب بیدار شدیم... به محمد زنگ زدم فهمیدم تازه رسیده قندهار... بعدش صبحانه و جمع کردن خونه و بعدش هم با مریم و خدیجه رفتیم حمام یاس... اونجا خیلی کیف داد... بعد از حموم به یاد محمد سه تا رانی خریدم و تو کوچه باهم خوردیم... سر ظهر خدیجه ماکارونی پخت و بعد از خوردن ناهار و خوندن نماز راه افتادیم بریم بازار... مهدی و محمد و هم گفتیم بمونن خونه، تو بازار غوغا بود... اولین مارکیت خدیجه مانتوشو انتخاب کرد... یه مانتوی پاییزی و بعدش برای فاطمه یه مانتو از اون یکی مارکیت خریدیم... میخواستم واسه مامان یه مانتو بخرم که متآسفانه اندازه ش پیدا نشد...

مریم هم یک ساعت بعد به ما پیوست... دنبال یه چیز آنتیک میگشتم که برای مادر محمد بخرم... توی آنتیک فروشی چشمم به یه ظرف شیشه ای که پر از میوه مصنوعی و آب بود افتاد... قیمتش هم خوب بود... اونو برای مادر خریدم و برای زهرا هم یه ساعت دیواری رنگ چوب... بعدش دیگه حسابی خسته شده بودم، سرم هم خیلی درد میکرد، آب بینی م هم هی می اومد پایین... دوباره برگشتیم مانتوفروشی و برای مریم هم یه مانتو خریدیم و بعدش اومدیم طرف خونه، هوا حسابی تاریک شده بود... چشمام خیلی میسوخت...

به سختی یه تونس پیدا کردیم و خودمونو رسوندیم خونه، مهدی رفته بود و محمد تنها تو خونه مونده بود، بعد از خوردن شام و خوندن نماز دیگه سر دردم به حد آخر رسیده بود، استخونام هم تیر میکشید، پاهام حسابی کوفت کرده بود... دوتا پتو رو خودم انداختم و بعد از دیدن یه فیلم ترسناک از تلویزیون خوابیدم، قبلش محمد بهم زنگیده بود... اما انقدر کوتاه بود که گریه م گرفت... حالم هم خوب نبود، ولی نمیخواستم محمد بفهمه...

امروز هم که شنبه ست... یک ساعت پیش محمد زنگ زد که پرواز میکنه به سمت کابل... با اون همه ذوق دیدن من صداش انقدر گرفته بود که خیلی دلم گرفت... اشکم دراومد... چرا اونقدر گرفته بود صداش... من اینجا از نگرانی براش می مردم اما اون اونقدر ناراحت بود... داشت برمیگشت و چقدر دلم براش تنگ شده بود اما صدای گرفته ش همه ذوق و شوق منو تبدیل به غم کرد... براش اس زدم که چرا انقدر غمگینی...؟

بهم زنگ زد و گفت نه غمگین نیستم... بعدش هم مثل همیشه ازم خواست سه تا پشت سر هم براش بخندم... خندیدم تا خیالش راحت بشه اما ته دلم یه جورایی هنوز ناراحتم... کاش زودتر برسه... کاش زودتر شب بشه و ببینمش... دلم براش یه ذره شده... خدایا اونو به خودت سپردم... مواظبش باش...!

همین الان بهش زنگ زدم... میگه هنوز قندهارم... هواپیماشون خراب شده... گریه م دراومد اما محمد میپرسه تو چرا ناراحت میشی...؟ خوب خودش خبر داره من چقدر نگرانش میشم... چقدر دلواپسشم... برای یه ذره بی خبری ازش می میرم... حالا داره میگه که چرا ناراحت میشم..؟؟؟؟؟ خدایا به تو سپردمش.... بخاطر همین دلواپسی زدم یه حساب و چند دفعه خراب کردم الان... آبروم رفت پیشش... وای خدا....!

بی صبرانه منتظرتم گلم...! زودتر بیا پیشم...!

سلام

امروز پنجشنبه ست

دیروز سر موضوع عیدی با محمد کنار اومدیم اما امروز صبح وقتی میخواست منو پیاده کنه جلوی شرکت، گفت که نمیتونه بیاد دنبالم و من باید تنهایی با مادرش برم خرید... انقدر این حرفش برام سنگین بود که نتونستم تحمل کنم... نمیدونم چرا اما بغض بدجور گلوم و پر کرد. آخه خود محمد هروقت میگم برو یه چیزی واسه خودت بخر میگه نه من هیچ وقت تنهایی خرید نمیرم اما امروز داشت بهم میگفت خرید عیدم و تنهایی و بدون اون برم...

خو منم مثل اون دلم نمیخواست تنهایی و بدون وجودش برم خرید... اصلا خرید فقط یه بهونه ست.. برای در کنار اون بودن... نه چیز دیگه... دیروز پیشنهادی که داد قبول کردم و راضی شدم یه عیدی ساده بیارن و دنبال حرف فامیل و هم نگرفتم فقط بخاطر اینکه محمدی نازم راضی باشه اما وقتی قرار شد تنهایی برم دیگه کفرم بالا اومد...

بهش زنگ زدم و با آخرین درجه ناراحتیم باهاش حرف زدم... قفونش برم اونم خیلی ناراحت شد، و زودی قطع کرد... آخه من بهش میگفتم چرا دیروز گفتی باهم میریم خرید و امروز حرف تو عوض کردی و اونم هی میگفت کار دارم چیکار کنم؟ نه اون با محبت حرف زد و نه من صبری برام مونده بود، بغضم ترکید و گوشی رو قطع کردم. اومدم اتاقم و سرم و روی لپ تاپ گذاشتم اشکام همینطور روی لپ تاپ می ریخت... مریم هی میپرسید چی شده اما حوصله نداشتم براش توضیح بدم... برای محمد یه اس زدم که خیلی بدی... چرا بخاطر یه عیدی اشکامو درمیاری.. قفونش برم زنگ زد و بعد کلی گریه و معذرت خواهی و ناز کردن من و ناز کشیدن اون و آخرش هم معذرت خواهی من بخاطر احساساتی شدن، همه چی حل شد... و تازه شم همین نیم ساعت پیش محمد زنگ زد که ظهر میام باهم میریم خرید... کار و تمومش کردم.. کلی خوشحالم الان... میدونم کمی احساساتی شدم اما همه ش بخاطر اینه که خیلی دوستش دارم... خیلی عاشقشم... نمیتونم دوری شو تحمل کنم...

خدایا کمک کن خرید امروز به خوی و خوشی بگذره...

سلام به همه دوستای گلم...

امروز بعد از یه هفته وقت کردم اونم به زور که بیام یه چند خطی بنویسم اینجا... دیشب محمدی خونه مون بود... پیش خود خودم... کلی خوش گذروندیم دیشب.. اما امروز که چهارشنبه ست، بخاطر مسئله عیدی بین مون بحث بالا رفت... البته نمیدونم چرا محمدی همه ش زود زود عصبانی میشه... من که چیزی بهش نگفتم... فقط گفتم نظر مادرم اینه که عیدی رو همراه مادر و پدرش بیاره خونه مون اما محمد میگه نه باید دوتایی بریم و بخریم و دیگه حوصله این آوردن بردن و نداره... نمیدونم چرا یه دفعه عصبانی شد و اون همه عشق و علاقه دیشب از صداش دور شد.

انقده دوستش دارم که حاضر نیستم حتی یه ذره از دستم ناراحت بشه... وقتی با ناراحتی ازم خداحافظی کرد بدون خداحافظی گوشی رو قطع کردم... اما هرچی منتظر نشستم بهم زنگ نزد... خیلی ناراحت شدم، خیلی گریه کردم... به حرفای دیشبش فکر میکردم... همه ش میگفت : عزیزم دوستت دارم، فدات بشم، دورت بگردم، اما اون موقع حتی نخواست بهم زنگ بزنه موضوع و یه جوری حل کنه... با کلی ناراحتی به مادر خودم زنگ زدم و گفتم که من و محمد تصمیم گرفتیم دوتایی بریم خرید عید... مادر گفت خوب داییت میگه که بهتره عیدی رو بیارن خونه تا قدر و عزتت زیادتر باشه... اما من که این حرف و به محمد گفته بودم گفته بود که اگه قراره با این چیزا قدرت زیاد بشه اصلا نمیخواد بشه که بخاطر این حرفش کلی گریه کردم...

خلاصه مادر و راضی کردم و قرار شد به مادر محمد زنگ بزنم که متآسفانه گوشیش خاموش بود... دلم نیومد به محمد نگم، بهش زنگ زدم که بگم بخاطرش با مادر حرف زدم... اما محمد بازم یه جوری صحبت میکرد و یه جوری نظر میداد که انگار مقصر من بودم... خیلی گریه کردم پشت گوشی... اما همیشه باید اشک من و دربیاره تا از اون حالت هاش بیرون بیاد... بعدش هم بدون اینکه بفهمه چقدر من و ناراحت کرده معذرت خواهی کرد و خداحافظی کرد...

نمیدونم چرا این دفعه اینطوری شد... اما هنوزم از محمدی ناراحت هستم... بخاطر یه موضوع کوچولو که میتونست با خنده حل بشه منو کلی ناراحت کرد... امشبم که نمیاد دنبالم... اصن انگار اون از دست من ناراحت شده...... خیلی ناراحتم... فشار کار هم خیلی زیاد شده این روزا... سرم خیلی درد گرفته... امشبم باید تا دیروقت بیدار بمونم... خدایا خودت کمکم کن...! و مواظب محمدیم باش...!

با اینکه فرصت نداشتم آپ کنم اما دیدم حیفه چیزی ننویسم

این چند روز درگیر کارای دفتر هستم... زئیس حسابای کامل پروژه ها رو خواسته و با اومدن اون پسر لوس و ننر که فقط بلده ابرو برداره و کرم بزنه دید همه نسبت به من تغییر کزده.... حتی رئیس... دیروز جلوی شریکش منو توبیخ کرد اونم بخاطر اشتباهی که من مرتکب نشده بودم... خیلی عصبانی شده بودم... اگه دیشب محمدی گلم که الهی بیشتر از همیشه قفونش برم بهم دلداری نمیداد و کنارم نمی موند معلوم نبود الان چه روحیه ای داشتم...

گلم... عشقم... عزیز دلم... خشگل من... تنها سنگ صبور تنهایی هام... از همه وجودم عاشقتم و دوستت دارم... واقعا وقتی میگن کلمات نمیتونه احساسات انسان و بیان کنه همینه...

تا همیشه و تا ابدیت در کنارت می مونم عشق من..!

     تو مرا می فهمی

    من تو را میخواهم

    و همین ساده ترین قصه ی یک انسان است

   تو مرا می خوانی

  من تو را ناب ترین شعر زمان می دانم

                           و تو هم میدانی

                                 تا ابد در دل من می مانی

ای ناب ترین ترانه ی من

که روزی هزاربار می سرایمت

و باز شباهنگام

هزار غزل می جوشد از انگشتان بیتابم که تو را بهانه می گیرند

ای زیباترین پاداش صبوریم

که هر روز هزاربار متولد می شوم

در گندمزار چشمانت

نسیم نوازشگر دستهایت

ای که دستهایت عطر یاس می دهد

سهم من از بهشت

یک لحظه از آغوش توست

نازنینم!

سلام... خوفین؟

امروز چهارشنبه ست... دیروز بعد از اینکه ازدفتر تعطیل شدیم با مریم رفتیم سوار قان قانی محمدی شدیم... محمدی خیلی کلافه دیده میشد. من که با خودم عهد کرده بودم اگه شوشوییم ناراحت هم بود سربسرش بذارم و نذارم تو ناراحتی بمونه... اما همینکه تو ماشین نشستم و نیگاه به قیافه گرفته ش انداختم دلم گرفت. هرچی انرژی جمعیده بودم تموم شد یه دفعه... محمدی هم که فقط یه بار سلامید و بعدش تا خود خونه رو فقط با بابا حرفید... خیلی ناناحن شده بودم از دستش...

همه ش با بابا میخندید و با من یه کلوم نمی حرفید. منو بگو انگار نه انگار با خودم پیمان بسته بودم که از ناراحتی و خستگی درش بیارم... همینطور ساکت و اخمو گوشه صندلی چپیدم.. خو چیکار کنم...؟ انگده دوستش دارم که وقتی اخمو ببینمش دیه هیچی به نظرم قشنگ نیست... دیه نمیتونم بخندم... دیه همه انرژی هام ته میکشه... یه بار بابایی محمد برگشت و یه سوالی پرسید، منم که اصلا حوصله نداشتم فقط نگاش کردم... راستش انقد حواسم پیش محمدی بود که نفهمیدم چی گفت... بعدش :

بابایی گفت: اصلا فهمیدی چی گفتم؟

من: نه نفهمیدم...

محمد: اون فردا میفهمه...

اینو که محمد گفت دیگه قات زدم. انقده دلم گرفت... کم مونده بود گریه م دربیاد... دیه تو آینه نگاش هم نکردم. وقتی رسیدیم خونه محمد اینا، بابا پیاده شد و من جاش یعنی جلو نشستم... بهدش دیگه هرچی به محمد گفتم عزیزم چی شده؟ چرا ناراحتی؟ از دست من با خطایی سر زده؟ اما محمد فقط گفت هیچی خسته م و دیگه یه کلوم حرف نزد. نزدیک خونه که رسیدیم، مامان زنگ زد که امشب هیچکی خونه عموت نیست و زن عموت تنهاست... برو پیشش... اصلا حوصله نداشتم. با اون قیافه میرفتم پیش زن عمو که بدتر ناراحت میشد. گفتم نه... اما محمد گفت برو پیشش من میرسونمت... پیش حرفاش همیشه ساکتم... هروقت چیزی بهم میگه سعی میکنم گوش کنم... باسه همین گفتم باشه و مریم همون سرکوچه پیاده شد و من و محمد رفتیم سمت خونه عمواینا... تو راه دیگه داشت اشکم درمی اومد. صورتم و به طرف محمدی برگردوندم و گفتم: عزیز چرا اینطوری هستی؟ چرا اخمویی؟ اگه من کاری کردم که ناراحت شدی من معذرت میخوام... اما بازم همون حرفش و زد و خستگی رو بهونه کرد.

دیه منم ساکت موندم. سرکوچه عمواینا محمد یه چندتا موز خرید و تو راه دونه دونه تو دهنش گذاشتم... ولی بازم هیچی نمیگفت... نزدیک خونه که رسیدیم، دیدم فایده نداره... با یه قیافه اشک آلود پیاده شدم و خواستم خداحافظی کنم که یه دفعه محمدی بوق زد. رفتم سمتش... شیشه رو پایین کشید و گفت: چرا اونطوری خداحافظی کردی؟

منم انقد ناراحت بودم گفتم: وقتی تو اون قیافه رو به خودت میگیری دیگه میخوای من چه روحیه ای داشته باشم؟ اینو که گفتم بدتر اخم کرد و گفت: عزیز من فقط کمی خسته م... همین... بهش گفتم تا فردا قول میدی خوب خوب بشی.. یه جوری گفت باشه که دیگه اشکم دراومد... با ته مونده بغضم گفتم توروخدا اینطوری نباش عزیز... اینو که گفتم یه دفعه دستمو کشید و گفت زود بیا سوار ماشین شو... رفتم کنارش نشستم... بهم گفت: معذرت میخوام... اما باور کن فقط خسته م... منم تندی پریدم بغلش کردم و صورتش و بوسیدم و گفتم: ببین هم بغلت کردم هم بوسیدمت پس دیگه اینطوری نباش باشه؟ بخاطر خستگی که آدم اخم نمیکنه... اونم خندید و بلاخره نفس من سرجاش اومد. با کلی عشقولانه بازی از هم خداحافظی کردیم... دیگه روحیه م خوب شده بود.

خونه عمو اینا دیشب سرد بود. تمام شب به یاد محمد بودم. براش اس هم زدم اما جواب نداد. فهمیدم حتما درگیر مهموناست یا هم خوابیده.. دیگه کاریش نداشتم. صبح که شد بعد از خوردن صبحانه گوشیم زنگ خورد.... اوکی کردم صدای نازش پیچید که سلام... نشون میداد خیلی سرحاله... خیلی خوشحال شدم. ساعت 7:40 رسید نزدیک خونه و من هم با زن عمو سوار شدم چون زن عمو قرار بود بره آرایشگاه... خلاصه تا خود دفتر با محمد و بابا خندیدیم... خیلی خوش گذشت... خوشحال بودم که عزیز دلم میخندید... شاید خودش ندونه چقدر برام مهمه... نه میدونه... فقط با خنده اونه که میخندم... پس از خدا میخوام همیشه لبای نازش بخنده و شاد باشه...

... همیشه باهات هستم حتی اون دنیا ... همیشه ممنونم بابت محبت هات ...

بازم سلام

خیلی جالبه برام.. هروقت میخوام بیام تو این وبلاگ خاطرات تلخ خودمونو بنویسم یه مشکلی توی نت پیدا میشه که اون آپ میپره.... بلاخره یه چیزی میشه که نمیتونم اون خاطره رو ثبت کنم. حتی گاهی حوصله م نمیاد چیزی بنویسم توش... امروز هم با اینکه اصلا حوصله نداشتم ولی شروع کردم به نوشتن... نت هم مشکلی نداشت... ولی وقتی داشتم تو سایتهای دیگه دنبال عکس میگشتم واسه پستم یه دفعه لوکس بلاگ و که مینی مایز کرده بودم بالا آوردم دیدم از صفحه ارسال مطلب خودبخود خارج شده... انقده اعصابم خورد شد...

اما این چند دقیقه که فکر کردم دیدم همیشه همینطور بوده... هروقت خواستم خاطره تلخی رو بنویسم یا حوصله نداشتم یا وقت نبوده یا نت مشکل پیدا کرده... جالبه نه؟ به نظر شما چه دلیلی میتونه داشته باشه؟

اه ه ه ه..

کلی اتفاقات دیشب و نوشتم یه دفعه همه ش پاک شد.. لعنت به این نت... اعصابم و بهم ریخت... چقدر زیاد نوشته بودم... خدااااااااااااا...........

شلام

امروز سه شنبه ست... تولد خواهر جیجیلم فاطی جون... خیلی دوستت دارم خجل خانوم... امسال یعنی تو همین روز میشی 15 ساله که از همینجا تولدتو تبریک میگم بهت عسیسم...

میدونید ؟ فاطمه ما یه دختر تقریبا تپل و خیلی خیلی بانمکه... من که از هیکلش خیلی خوشم میاد و به نظر من هیشکی مثل آبجی من خجل و بانمک نیست....

از همینجا میگم فاطی جووونم الهی قربونت برم من...  خیلی دوستت دارم عزیزم و تولدت و از صمیم قلب بهت تبریک میگم:

اینم گروهی که برای جشن تولدت دعوتشون کردم... ببین چه خشجل میخونن واست؟ چی میخونن؟

تفلد... تفلد... تفلدت مبارک...!

اینم خودمم که گیتار میزنم برات... خوشت میاد؟ و اینم کیک تولدت عسیسم...!

تفلد....

تفلد....

تفلدت مبارک...! جووونمی جوووووووووووووووووووووون...!

اینم از هدیه ت خانومی خشگلم...! خداکنه خوشت بیاد...! اینم امضای من روی هدیه ت:

عزیز تر از جانم

من در چشم تو کتاب زندگی را میخوانم

و هر بار که مژه های تو به هم می خورد

یک صحفه از این زندگی را برای من ورق میزند

پس برايم بمان و بدان كه تا بي‌نهايت عاشقانه دوستت دارم